Al weer volop in bedrijf, maar toch nog een momentje gevonden om het blog ordentelijk af te sluiten. Allereerst een momentje om stil te staan bij de laatste avond, in het Holiday Inn Orlando Airport. We werden die avond, en de volgende ochtend, omgeven door allerlei schoone deernes van allerlei leeftijden, en bijna allemaal voorzien van een schitterende kroon, tiara of ander kopjuweel. Er was namelijk een Traditional Beauty Pageant aan de gang in 1 van de zalen, met lokale schoonheden van 7 tot 77 jaar, en volgens ons was er voor alle deelnemers wel een prijs, aan de sjerpen en hoofddeksels te zien. Grappig om een keer mee te maken dit Amerikaanse fenomeen.
De shuttle brengt ons de ochtend van vertrek keurig voor de deur van United, en met de computerassistentie zijn we in een flits de koffers kwijt. Ook deze keer is de vliegtijd naar DC weer korter dan aangekondigd, wat wel zo prettig is, want we landen bij gate D29 en vertrekken naar Amsterdam vanaf C7, en daar moet je dan wel een straffe wandeling van een minuut of 20 voor reserveren. Ook de lange vlucht over de plas wordt behoorlijk ingekort, maar daar merk ik persoonlijk niet veel van. De start maak ik mee, de chicken or pasta (kip natuurlijk !) nog net, maar dan is er een tijdje niks, tot Marion me aanstoot voor de croissant en een bakje yoghurt. Marion is wat minder gelukkig qua slaaptijd, maar wel een stuk verder gekomen met haar leesvoer 😉
De verkeersdrukte op de Maandagmorgen valt alleszins mee, behalve dan aan de andere kant van de vangrail, en we zijn dan ook redelijk op tijd thuis, althans bij huis. Naar binnen is wat anders, want vanwege het onzalige idee van de gemeente om voor ons huis een rotonde aan te leggen (met wat voor idiote reden dan ook) maakt ons huis, en mijn winkeltje, nagenoeg onbereikbaar. En als dan het ene straatje om er te komen ook nog eens volgebouwd is met schrikhekken, èn voor onze toegangspoort een paar (vracht)wagens geparkeerd staan is mijn gevoel voor humor even weg. Op mijn “vriendelijke” verzoek worden voertuigen verplaatst en kunnen we eindelijk aan de koffie, maar de komende maanden zijn we vrijwel van de buitenwereld geïsoleerd. Al de 12 parkeerplaatsen die er voor onze deur zijn worden inmiddels in beslag genomen door allerlei bouwketen, materialen en machines, en alle wegen die voor en langs ons huis lopen zijn afgezet met hekken, beetje belachelijk. Gelukkig hebben we een goed humeur 😦
Hopelijk is het voorbij voor onze volgende vakantie begint. maar dat hoort U in een volgend blog. Voor nu bedankt voor het lezen en reageren. Het was ons een genoegen.
Het leven is tijdelijk, het verlaten onvermijdelijk (vrij naar Harry Jekkers), en vandaag gaan wij de villa verlaten, maar blijven nog een dagje aan de zonzijde. De ticketdeal met Expedia was zo goed, maar dan moesten wij wel een dag later dan gewoonlijk weg, en zat huisvesting van die extra dag bij de ticketprijs in, zelfs al zou je die niet gebruiken (sic). Wij verblijven de laatste nacht onder de rook van de vliegtuigen, Holiday Inn @ International Airport, deels omdat het een goed hotel is, met airportshuttle, maar ook om onze IHG rewardpunten weer een jaar veilig te stellen. Je moet er wat voor doen 😊
Nog wat genieten van het laatste thuiszicht, de zooi mooi aan kant maken en de koelkast leeg, en om 11 uur de toko verlaten. Bij het verlaten komt het management ons tegemoet, eigenlijk om te zeggen dat we ons niet hoeven te haasten. Hij moet nog een straat verder om te kijken of de gasten daar al weg zijn, want de uitchecktijd is daar 10 uur, en even daarvoor waren zo nog lang niet zo ver. Over ons geen worries, wij zijn by far de beste gasten die hij kent. Bijna geen werk aan het huis, we moesten vaker komen. Als hij de tickets betaald willen we dat zeker doen. Maar voor nu is het over, in November zien we wel verder 😉
Plan is om naar Altamonte (eerder deze week Alamonte geheten) Springs te gaan, naar de Mall. Daarvoor nemen we deze keer de langste weg. Dus niet over de Interstate, maar eens helemaal buitenom via Apopka, dan zie je eens wat anders. En het is leuk rijden zo. We willen bij de Altamonte Mall kijken of er bij Adidas (die er niet eens blijkt te zitten) de nieuwe reisbroek wel in de juiste maat te vinden is. Adidas heeft wel een grote sortering bij Macy’s, maar ook hier; helaas, peanutbutter. Wel vindt Marion op onze meest geliefde afdeling “Clearance” een portemonnee, precies het model wat ze wilde, en ook nog Guess, voor een fractie van de normale prijs. En voor onze huisbaas bij Petco een leuk dekentje. Toch nog iemand gelukkig. En dan zakken we, weer binnendoor, af naar Winter Park, een geweldig leuk plaatsje.
In Winter Park gaan we lunchen bij een oude bekende, en ook deze keer wordt er prima voedsel geserveerd, al is de term lunch wel wat losjes, want zelfs de kleine gerechten zijn er groot. Het huisgerecht, cheesecake, slaan we deze keer maar over, zelfs als “to go”, want die zou het in de warme auto geen 10 minuten overleven. Ook vandaag tikt de temperatuur ruim de 80F aan, op een gegeven moment zelfs 84=29°. Het binnendoor rijden levert soms nog verrassende beelden op. Zo zien we bij een verkeerslicht iets voor ons totaal nieuws. In Nederland wordt je er soms moe(deloos als je er achter rijdt) van, zoveel zie je er, maar hier is het een zeldzaam fenomeen, de lesauto. En dat je er bijna nooit 1 ziet is dan ook wel duidelijk te merken aan het rijgedrag, of beter rijgestuntel van veel inwoners van dit grote land.
Uiteindelijk komen we op de 436, die richting MCO, het vliegveld, leidt. Vlak voor de landingsbaan schepen we ons in bij Holiday Inn, en als de koffers op de kamer staan, die uiteraard aan het eind van de gang is, gaan we het dorp weer in voor de volgende Mall, die van Florida. Het eerste wat opvalt is dat het onmondig druk is op de parkeerplaats. Zelfs achter de failliete Sears is geen plekje meer vrij, dus rijden we helemaal door naar Dicks Sporting Goods waar nog wel een paar plaatsen zijn (normaal staat er bijna niks). De oorzaak wordt snel duidelijk, als we de grote tenten van Cirque du Soleil zien, en de drommen mensen ervoor. Maar dat is niet het enige. We zien binnen in de Mall ook drommen mensen, ongekend, zo druk. Wat we niet zien is een Adidas winkel, want die is er (nog) niet. De volgende keer als we er zijn wel, want hij is “Coming Soon”. En ook Ome Dick heeft niet het gewenste in zijn sportzaak.
Ook hier maar even bij Macy’s kijken dus, en ook deze keer wint de aanhouder, en is de broek zelfs nog goedkoper dan bij de Adidas Outlet in de Premiums. Daar $45,-, bij Macy’s $40,- en daar gaat vandaag nog een prettige 25% af ook. Ook nu weer iemand blij gemaakt. We doen nog een versnapering, en uiteraard ons traditionele bezoek aan de Appletjes. Ook daar is de tent voller dan ooit gezien, en na een blik op de nieuwe kleurtjes Iwatches (nu ook matzwart), maken we dat we wegkomen. Van parkeerplaats af gaat iets vlotter dan erop, en via de Wawa, waar we voor een fijne $2,53 per gallon de tank van de tank weer aftoppen, melden we ons op het, ook al zo drukke, vliegveld bij de vrienden van Alamo, waar we met een bonnetje met allemaal nullen erop met een gerust hart naar de bushalte van Holiday Inn lopen en nog geen half uurtje later met de voetjes in het zwembad bungelen. Dat hebben ze wel verdiend, na welgeteld 16.062 stappen en 12.44 Kilometer. Het zwembadwater begint dan ook bijna te koken.
Heel veel lopen doen we dan ook niet meer, al moeten we er natuurlijk nog wel uit voor de maaltijd. Even later, als de zon weg is en het goed afkoelt gaan we dan toch op pad. Lange broek en vest aan, en het doel is Longhorn, aan de overkant van de weg, en een stukje terug. Nu is dat hier al gauw een halve mijl lopen, net geen kilometer, en samen met het feit dat de lunch nog al copieus is geweest, besluiten we maar naar de naaste buurman te gaan. Dennys, is net even de Frontage Road (is een smalle weg) over en klaar. All American Diner waar we vroeger, in onze hotelperiode, vaak gingen ontbijten, altijd goed. En ook de dinerkaart is prima. Goed eten voor een fijne prijs, en nog een bakkie leut mee voor onderweg. Daarvan nemen we er nog 1 op de kamer, uit de Keurig machine, en is het al weer bijna tijd voorde laatste nacht overzee. Morgenmiddag stijgen we op, en Maandag landen we in het thuisland. U hoort het nog.
Daar is het goed toeven, maar dat is geen echt nieuws. Wat wel nieuw was, voor ons althans, is dat het er gewoon stervensdruk is bij Melbourne Beach. Vechten om een parkeerplaatsje druk. Na 2 rondjes ziet Marion een paar zwaar bebabyde dames naar hun voertuig strompelen en informeert of ze vertrekken, en dat doen ze. Dus parkeer ik de Chevy er vlak voor aan de kant met het knipperlicht aan. Dat werkt, heb ik net geleerd, want even daarvoor reed ik langs zo’n gevalletje, in dit geval een GMC, en wilde een vrijgekomen plaats indraaien toen ik door een bijna hysterische dame belaagd werd met de mededeling dat hun al tijden (zeker wel 3 minuten 😉) stonden te wachten op deze plek, nog wel met het knipperlicht aan! In slechten doen zou ik gewoon mijn arm het raam uitsteken, die met de getatoeëerde lijfspreuk, maar het was mooi weer, we hadden goede zin, dus zei ik sorry en reed 10 meter door naar Marion en de voornoemde mammies.
Ter verdediging van dit voorval moet ik bekennen dat ik redelijk afgeleid was. Niet in de laatste plaats door het zoeken naar een plekje, maar ook omdat op de parkeerplaats ter mijner linkerzijde 2 in vol ornaat draaiende politieautomobielen een waarschijnlijke fenderbender aan het afhandelen waren, en aan de rechterzijde de “eindeloos wachtende” GMC precies bij de strandopgang/douche/toiletgebouw stond en ik er maar zo van uit ging dat ze mensen cq spullen gingen in of uitladen en dat ik daar tussendoor een prima parkeerplekje had gezien. Wat ik niet gezien had was het in verontwaardiging uitgeschreeuwde knipperlicht. Leermomentje van vandaag; Amerikanen gebruiken tot onze verbazing hun knipperlichten wel, maar alleen om aan te geven dat ze willen parkeren.
Ook op het strand was het veel drukker dan vorige keren, wat hoogstwaarschijnlijk zeker te maken had met het goede weer, het eind van de week en zeker met het eind van Springbreak want de gemiddelde leeftijd lag 75% lager dan bij eerdere bezoeken. De alertheid van de mannelijke bezoeker/kijker lag daarentegen 80% hoger. Zo heft dat elkaar mooi op. Ook de golven waren vandaag hoger dan bij vorige bezoeken, wat weer goed te zien was aan het aantal surfers. Anders 0 tot 1 per strekkende ¼ mijl, nu zeker een stuk of 25. En wat een moeite die gasten moet doen om een fijne golf te vinden. Ze zwemmen bijna tot halverwege Bermuda, pakken de golf en glijden, de wat betere in ieder geval, soepeltjes terug naar het strand, om weer van voren aan te vangen. De mindere jongens pletteren er na 2 meter al af en hebben zo’n beetje en halve middag nodig om weer in de buurt van land te komen. Echte doorzetters zijn het.
Ook wij houden het nog lang vol, maar omdat het ook nog een stukje terugrijden is pakken we op een gegeven moment toch de boel maar op. Ons hele strandmeubilair pas nog steeds prima in de waterdichte plunjebaal, die straks rechtsreeks naar de zolder kan. We verwachten een beetje drukte ter hoogte van Kissimmee omdat er het hele weekend een festival plaatsvindt op de Osceola County Fair, met onder andere Country Music en vanavond een grote Rodeo. Op de heenweg zagen we op de parkeerplaats al een camping ingericht met werkelijk al vele honderden RV’s geparkeerd. Maar de drukte viel daar juist mee, en mooi tegen etenstijd arriveren we
Gezellig hoor, Downtown Kissimmee, maar dat wisten we al. Wat we nog niet wisten is dat er een filiaal van de 3 Gezusters zat. Nou is dat niet zo moeilijk want het voormalig exclusief Groningse etablissement is ondertussen een soort Hard Rock Café geworden met filialen door heel Nederland; eenheidsworst dus. Nu ook in Florida? Nee hoor, want behalve de naam, 3 Sisters, en het bord voor de deur, heeft dit café-restaurant weinig met Nederland van doen. Van buiten lijkt dit een klein zaakje, in een straat met ernaast nog meer verschillende kleine eettentjes, maar van binnen is het 1 langgerekte zaak, met zowel Burgers, Sandwiches, Mexicaans als Sushi op de kaart. Keuze genoeg, ook in verschillende bieren en cocktails.
Ook veel verschillend personeel, waaronder helaas ook wat minder competent. Wij mogen, zonder aanmelding, plaatsnemen op het eveneens langgerekte terras (het is er zeker nog weer voor) waar zelfs bescheiden livemuziek klinkt (insider grap; volgens ons Eli Content). De bediening is er vlot, de drankjes ook, maar het eten neemt wat tijd, zeker omdat we, geheel tegen onze gewoonte een duo-voorgerecht besteld hebben. Als er dan even later eten komt blijkt dat ons hoofdgerecht. De ober die het brengt vraagt of alles naar wens is. Alles ziet er prima uit, maar we hadden ons voorgerecht toch echt voor het hoofdgerecht verwacht. Dat bracht wat verwarring, en hij zou de jongedame die onze order opgenomen heeft even vragen hoe en wat. Die kwam even later melden dat het iemand anders zijn/haar schuld was ☹, het voorgerecht van de rekening ging en dat de cocktail van het huis was. Prima toch. Nog geen 3 tellen later kwam ze melden dat de keuken toch bezig gegaan was met ons voorgerecht en we het alsnog konden krijgen, gratis, of eventueel wilden meenemen. Doe maar een box, dan. En even later staat het gerecht op tafel, niet in een box, maar op een bord. Lastig communiceren zo. Maar het eten was verder prima, de cocktail gratis, en de hete garnalen stonden inderdaad niet op de rekening. We gaan zeker nog een keer.
Ook rondom zitten allerlei leuke tentjes, al dan niet met livemuziek, dus waarschijnlijk zullen we wat vaker die kant op gaan. Het is wel een stukje tuffen, maar het zal hopelijk niet vaak zo druk zijn als de terugweg vanavond. Het laatste stukje tussen de Interstate 4 en Old Lake Wilson Road staan compleet vast, en op World Drive vanaf de I4 (voor de kenners) staat ook een ongekende rij auto’s. Dan hoef je niet te vragen hoe het òp die Interstate is. Maar we rommelen erdoor en beginnen met het inpakken van koffers en opslagbakken. Morgen verlaten we de Orlando Sun, maar gaan nog wel een dagje door met de Florida Sun. Zondag is het weer richting Nederland, maar eerst nog een dagje relaxen en overnachten in de Holiday Inn.
Weet U het nog, vorig jaar, half Nederland in paniek, 100-den klein voetbalclubs op rand van wanhoop en faillissement en de NVWA in de hoogste staat van paraatheid. Oorzaak; granulaat, oftewel gemalen autobanden die summier tussen het vaderlandsche voetbalkunstgras gestort worden om het geheel ook nog wat speelbaar te maken. Daar ging je aan dood !! Nu is het, na enig tegenwicht, weer uitzonderlijk stil, maar de paniek om deze noodtoestand was niet van de lucht. Hier doen ze niet zo moeilijk 😊
Maar goed, over tot de orde van de dag. Ik word wakker met het geraas van branders boven mijn hoofd, en dat betekent mooi weer. Als de luchtballonnen opstijgen volgt er in het algemeen een mooie dag, en daar hadden we al op gerekend, want vandaag gaan we dan eindelijk naar het vermeende café. Vermeend, want ondanks dat het klinkt als een oude western saloon, is de Circle B Bar een natuurreservaat, vandaar dat er achter de naam nog een achtervoegsel staat; Reserve. Ik had het kunnen weten.
Maar voordat we naar het Zuiden afzakken pakken we nog even een omweg naar de Lake Buena Vista Outlets (waar ook de eerste foto gemaakt is) om daar bij Under Armor en Timberlands nog even te kijken of de door ons gewenste spulletjes A. aanwezig zijn, en B. ook nog in de juiste maat. Bij de schoenenboer kan Marion wederom niet vinden wat ze zoekt, en mijn broek van Onder de Wapenen is er wel, zelfs in de juiste maat, maar zit voor geen halve centimeter. En zo komen we weer kostenloos uit een shopping mall.
En zo gaan we via Poinciana Blvd., SR17/92 en US570 naar Lakeland, waar we bij de Bar al een behoorlijk gevulde parkeerplaats aantreffen. Daar merk je trouwens tijdens het lopen van de trails heel weinig van, het gebied is groot genoeg. Bij het visitorcenter krijgen we behoorlijk uitleg en een routekaartje. We gaan voor 3 trails, Shady Oak, Lake Trek en Heron Hideout, wat veel lijkt, maar ze lopen redelijk in elkaar over en beslaan bij elkaar ruim 6 kilometer volgens de Iwatch. Wie had dat ooit gedacht 😊 Wij zeker niet, maar het was zeer de moeite waard. Gelukkig hebben we de foto’s nog (als bewijsmateriaal 😉)
Op naar de Happy Snappers !
It’s Turtle Time !
Met een hele kudde op een boomstronk.
Het is gelukkig perfect weer voor de wandeling, een graadje of 25 en een fris windje van Lake Hancock, maar na een paar uur willen de voeten van de grond en de kont op de stoel. We nemen de kortste en snelste weg terug, via Interstate 4, al wordt het snelle nog wat beperkt door een ongeval net voor de US27 waar 2 auto’s in de diepe berm naast de snelweg liggen, 1 zelfs op de kop. Zo te zien is er minstens 1 toeristenauto bij betrokken, want tussen de FHP auto’s staan reiskoffers. Hopelijk is er niemand gewond geraakt. Een stukje verder draaien wij de US429 op en gaan via de Walmart aan North Lake Wilson naar de koffiepot. En uiteraard naar het zwembad en de jacuzzi, waar ik dan eindelijk ga kennismaken met de 2 overlevers van de sixpack en die smaken geheel niet verkeerd 🙂
De rest van de dag gaat de voordeur niet meer open. Omdat we morgen al een eetafspraak met onszelf hebben is het vandaag tijd om de voorraden aan te spreken zodat de koelkast Zaterdag leeg opgeleverd wordt. En met Campbells, Giant Wonderbread en 50ct (die ondertussen 66 cent kosten) “Baked with Pride” Pies & Cakes komen wij de maaltijd wel door. Morgen wacht er weer een dagje Zandvoort aan Zee, maar dan in Melbourne en een restaurant wat voor ons compleet nieuw is. Ze schijnen filialen in o.a. Groningen te hebben, al twijfel ik daar een beetje aan. Maar daarover morgen.
Alleen niet direct de eerste uurtjes, dus de Circle B schuift op naar morgen. Maar rond het middaguur komt er een doorbraak, en zo te zien een blijvende, dus klimmen we toch de tank maar in. Geheel tegen de gewoonte in rijden we vandaag via de Interstate 4, maar behoudens een kopstaartje is het daar redelijk doorrijden. Wel een apart kopstaartje want net voor dat we hem in beeld hebben zien we een gifgroene mountainbike midden op de snelweg liggen. Die blijkt dus van de fietsdrager te komen van de kopauto van de aanrijding. Op die fietsdrager staat ok nog een zwarte mountainbike, al staat die wel zo’n beetje met drager en al op de achterbank. De staartwagen, een forse F-150 heeft beduidend minder schade. En zo te zien is er geen persoonlijk letsel, dus beperkt de schade zich tot een vrije middag van het fietsen.
Een paar mijl later mogen we er al weer af, bij Vineland Road, daar waar de 2e vestiging van de Premium Outlets zich bevindt. Het lijkt nog redelijk rustig, tenminste als je het afrekent bij het vinden van een parkeerplaats, die hebben we binnen een minuut. We hebben een aantal adressen op het lijstje, pakken er onderweg nog een paar adressen bij, tot dat het echt bijna zoeken wordt, maar zonder succes. We hadden van alles in gedachten, maar het enige waar we wat dollars spenderen is in het meest centrale deel van de shopping mall, de foodcourt. En het zijn goedbestede dollars, want de hotdogs smaken uitstekend.
Dan maar weer de snelweg op naar het volgende shoppingcenter, wat verder naar het Zuiden, Possner Park. Daar zit een hele grote Dicks Sporting Goods waar ze ook het merk verkopen van de Outletstore waar ik daarnet niet kon slagen, en ook vriend Dick heeft niet het gewenste. Verder zoeken dus. Wat ome Dick wel heeft, en wij toevallig vinden zijn “fleppyhats”, vissershoedjes, waarnaar een vriend ons nog vroeg. Die zijn voor zijn uit de kluiten gewassen bolletje in Nederland niet te krijgen, maar in de US is alles bigger, en ik vind er 1 die mij over de oren valt, dus dat moet goed gaan. Via Whatsapp is hij al heel blij.
Iets verderop slagen we wel voor allerlei dingen, maar dat is dan ook voor onze baas. Die verblijft op dit moment in een luxe hotel op het platteland van Salland, en verwacht van ons natuurlijk veel souvenirs als compensatie voor het achterlaten. Dat is ook altijd te merken als we weer thuis komen, dan is er het eerste half uur sprake van complete negering. Gelukkig is het maar een half uur, dan is alles weer vergeten, net als de souvenirs die we meenemen. Die krijgen weken later pas weer een beetje belangstelling.
En zo hebben we dus van alles gekocht, behalve voor onszelf. Om dat verdriet te overkomen gaan we vanavond eten bij Carrabbas, Italiaans voor gevorderden. We zijn daar ooit al eens eerder geweest en hebben er nog smaakvolle herinneringen aan. En niet onterecht, want ook vanavond smaakt het allemaal weer prima. En tot genoegen hadden we ook nog een kortingscode van hun website. Dan blijft er nog wat over om toch nog een keer voor onszelf op koopjesjacht te gaan. Maar dat komt nog wel.
En dat slaat niet alleen op het weer, dat zagen we al aankomen op WFTV. Behoorlijk bewolkt, maar nog wel rond de 20 graden voor de Maandag, en goed constant weer met net iets onder de twintig vandaag. Al slaat dat constante op de regen, dus dat is wat minder. Een paar van onze plannen vallen hiermee letterlijk in het water. Maar na regen komt ook hier zonneschijn, en schuiven we de plannen door naar morgen.
Maar sommige dingen gaan gewoon door, dus na het ontbijt gaan we deze keer maar eens naar een “andere” Walmart, de nieuwe hier om de andere hoek. Pure noodzaak, want de koffie is op, en dat is toch wel een eerste levensbehoefte. Eigenlijk is deze Walmart zelfs iets dichterbij, en met een sluipweg, kort door Westgate Resort met maar 1 verkeerslicht te bereiken. En qua grootte doet hij niet onder voor de andere. Behalve wat “levensbehoeften” zijn er nog wat verzoekboodschapjes, waarvoor we ook slagen. Waar we maar niet in slagen is het vinden van verzoekwhiskey Blackened. Die is, behalve online, zo te zien alleen maar te krijgen bij Hoity Toyty Fancy Schmancy slijterijen in Cali, New York en nog wat van die grachtengordelstaten, maar niet in de Winkels voor Drinkers. Maar we blijven proberen, Jeroen 😉
Wat we wel tegenkomen is en speciaalbiertje (ook Metallica heeft inmiddels zo’n biertje) van Budweiser en Jim Beam, en met het proeven van zo’n donker biertje in de Budweiser brouwerij, een paar jaar terug, in gedachten besluiten we een sixpack mee te nemen. Daar zijn er helaas maar 2 van overgekomen. Onze Chevy heeft zo veel opties aan boord, te veel om op te noemen, buiten de irritante stoelvibrator bijvoorbeeld ook een automatisch, in 2 delen, te openen achterklep. Met dat ik op het knopje druk realiseer ik me dat de sixpack achterin wel eens, gezien de conditie van de sluipweg, verschoven kon zijn. Te laat, want als de klep 20 CM open is rolt de sixpack ons al tegemoet, en sneuvelen er 4 soldaten ☹
Hoe de anderen smaken laat ik U nog weten, daar is nu de stemming niet naar. Wat nog wel het vermelden waard is, voor de regelmatige Floridagangers, is het alom bekende cashback verhaal. Publix, Target, geen probleem, maar bij de Walmart is het altijd lachen. Ons eerste bezoek bij kassa 3 afgerekend, daar lukte het immers in November prima om gratis te pinnen, maar nu gaf de kassa niet thuis. Dan de volgende keer maar gewoon naar de Scan&Go, waar ik het uit eigenwijzigheid ook eens probeerde, en verduld, het lukte, $100,- in de knip. Wat voorheen zeker nooit lukte, was nu geen punt, ook de daaropvolgende paar keer niet. Dus je ziet, de aanhouder wint, tot het de volgende keer weer niet lukt. Altijd lachen, bij Walmart 🙂
Het volgende sombere deel van vandaag is onze onvolprezen T-Mobile MiFi. Die behoeft weer wat voeding, dus loggen we aan bij ons account. Dat gaat goed, maar doorklikken naar de accountpagina gaat wat minder. Tientallen keren komt er Page Not Found 404 in beeld, en zelfs pogingen via de Ipad zijn vruchteloos. Dus klimmen we maar in de supportchat, maar dat valt nog niet mee. De, waarschijnlijk Indiase, jongedame probeert ons een paar keer duidelijk te maken dat we een account moeten aanmaken, en als ze eindelijk door heeft dat we dat al hebben komt er iets meer actie. Maar veel meer dan dat ze een klachtendossier zal aanleggen en dat het binnen zeven werkdagen opgelost zal worden komt het niet. Niet goed voor onze stemming, dus probeert Marion het maar via een oude weg, Messenger. Die had ze nog open staan op de Pad van onze Alaskatrip. Dat lijkt wat meer vruchten te gaan afwerpen.
We krijgen wat meer doelgerichte antwoorden, over en update van die pagina en zo, maar we komen er niet direct uit. We gaan wel het huis uit, want er moet gegeten, en wel bij On The Border, waar het eten goed smaak, al moet je er wel lang op wachten. Te veel volk, te weinig personeel. Wel duizend excuses, ook al omdat de WiFi ook nog eens niet werkt. Weer thuisgekomen pingelt de Iphone dan ook behoorlijk, veel bericht van T-Mobile. Marion laat fijntjes (aan een andere medewerker, de eerste zijn dienst zat er op) weten dat we in het restaurant geen WiFi hadden en dat dankzij hun de MiFi nog niet werkt. Wat wel weer sympathiek was dat deze medewerker zijn medeleven toonde met de aanslag in Utrecht, nadat hij begrepen had dat we uit Nederland kwamen. En hij ondernam gelijk aktie door vanuit zijn kant een bedrag uit ons account over te maken naar een datapass, waarop de MiFi gelijk weer in de lucht was en we hem voor de rest van de vakantie weer volop kunnen gebruiken. Geweldige service van de Messengersupport.
In de loop van de avond merk ik dat mijn belangrijkste uitstekende (dat uitsteekt) ademhalingsorgaan er langzamerhand mee ophoudt. Nu is dat na 2 dagen Mexicaans eten niet helemaal een straf, maar voor de nacht is het niet fijn. Door de mond ademen komt voor mij nicht im frage als ik wil slapen, dus daar moeten we wat voor verzinnen. Cinnerator en Advil openen in ieder geval weer 1 luchtgat, dus dat komt goed. En met wat extra (wollen😊) dekens proberen we het wollige gevoel door de nacht te bestrijden. Dat lukt deels, maar ook vandaag is het nog niet helemaal in goeden doen. Dus door met de Advil, want voor vanavond staat er een etentje gepland, en de “organisatie” heeft vanochtend nog een berichtje gedaan of we bezwaar hadden om de Outback om te wisselen voor Texas Roadhouse. Totaal geen enkel bezwaar 😉
We worden om 6 uur verwacht door Hannie en Wim en zijn iets voor zessen op de parkeerplaats en zien ze nog net door de mensenmenigte naar binnen glippen bij Texas Roadhouse. Ze hadden zich even daarvoor al gemeld bij de hostess om hun Call-Ahead te bevestigen en een buzzer meegekregen die juist afging op het moment dat wij aan komen lopen. En zo kunnen wij zo mee door lopen naar een tafel in de voorkamer waar iemand vergeten is de airco af te zetten. Gelukkig dragen we allemaal vesten. Ook krijgen we ongewild een eigentijdse discolichtshow voorgeschoteld want de LEDlampen boven de tafels vertonen de eerste minuten stroboscopische neigingen. We kennen Hannie en Wim eigenlijk alleen van foto’s en reisverslagen en bijdragen aan het Floridaforum, en andersom is het net zo. Vanavond komt daar dus verandering in.
Over het eten hoeven we het niet te hebben, dat is van Texas Roadhouse, dus altijd goed, net als de zwembaden met alcohol. Dus gaat het over de gemeenschappelijke passie, de US van A, Florida in het bijzonder, maar ook over werk en andere dingen. Kortom, zeer onderhoudend en uiterst gezellig. En je wordt er nog wijs van ook, Transferwise in dit geval 😊 We blijven voor Amerikaanse begrippen uitzonderlijk lang natafelen, maar moeten uiteindelijk toch het pand verlaten. Maar wel met de afscheidsbelofte dat nog wel een keer te doen, of anders een bakkie. Hannie en Wim zakken overmorgen af naar het Zuiden, dus of dat deze vakantie nog gaat lukken is de vraag. Maar het was gezellig, dat zeker.
Thuis wacht Folgers, de Douwe Egberts van Florida, en uiteraard het grote boze oog, voor wat Black’ish en wat ZiggoGo, met aansluitend het nieuws, vooral het weer, en Jimmy Fallon. Morgen is er mooi weer beloofd en gaan we wat shoppen en naar een soort van café, de Circle B Bar, en omdat de wolligheid uit mijn hoofd aan het verdwijnen is (long live Advil) ben ik wel weer aan een biertje toe, Tot Morgen !
NB. Een ieder nog bedankt voor de felicitaties. Voor de duidelijkheid, het was onze trouwdag, niet mijn verjaardag. Hoewel het mij deugd doet dat er nog zo veel mensen waren (waaronder heel bekenden) die echt dachten dat ik 43 geworden was 🙂
Het is niet gelukt, opblijven voor Max. Sterker nog. Ik houd de ogen niet eens open bij de normale televisieavond, dus van 1 tot 3 in de nacht kijken is een illusie. Ook de herhaling om 6 uur sochtends is wat te hoog gegrepen, maar om 7 uur zit ik klaar met Goose en ZiggoGo, en gaaaaannn !!!!!. Angstvallig wel alle mobiele apparaten in de vliegtuigstand laten staan, zodat er geen pushberichten over de uitslag binnen kunnen komen. De race was niet spectaculair, maar de derde plek van “onze” Max zeker wel.
De rest van de dag is het vermelden bijna niet waard, behalve misschien als je lanterfanteren interessant vindt. Laptop, Ipads, Ipod, Iphones TV’s maken overuren, net als onze ogen. Ook vandaag veel wolken, maar een goede temperatuur, dus alles gebeurt buiten. Tot dat we ons moeten opmaken voor het diner op deze feestelijke dag. Al jaren gaan we op deze 17e Maart naar Abuelo’s, en ook vandaag volgen we die traditie. En ook deze keer was het een uitzonderlijk heerlijke maaltijd, dus daarom, en natuurlijk om de belangrijkste reden houden deze traditie nog wel even aan. Thuis wacht er koffie (zonder gebak) en sluiten we af in typische St. Patrick’s sfeer.
Aan de temperatuur ligt het niet, die is nog steeds goed te doen, ergens bij de 25°, maar tussen ons en de zon ligt een klein probleempje. Weermensen noemen dat een wolkendek, wij noemen het vervelend. Activiteiten zijn er niet gepland voor vandaag en beperken zich dan ook tot een wasje draaien voor haar en het motorfotoalbum maken voor hem. Samen liggen we nog wel in het zwembad en de jacuzzi, maar dan heb je het ook wel gehad. Dat album is trouwens te vinden op de nieuwe pagina in de menubalk.
De lunch van vandaag, Hete Broekzakken, komt uit de vriezer, maar voor de hoofdmaaltijd moeten we toch echt de deur uit. En ook voor wat boodschappen. En als we bij onze favoriete buurtsuper binnen zijn barst er een oorverdovend lawaai uit boven ons. Richting uitgang hebben we al snel door wat het is. Het hing er de hele dag al een beetje tegenaan, maar nu is het daar; stortregen. We nemen een wijs besluit en blijven nog maar even binnen, totdat ik de weergoden trotseer en de Suburban ophaal, die gelukkig erg kort voor de ingang staat. Ondertussen is het wel tijd voor wat vast voedsel en keren we terug naar de keus van gisteren, Cracker Barrel, waar het vandaag helemaal niet druk is en zo aan tafel kunnen.
De eenvoudige maaltijd smaakt prima, en de koffie thuis ook. Het is wel iets frisser, maar nog warm genoeg om buiten TV te kijken. Of ik dat redt tot 3 uur vannacht, als de Formule 1 afgelopen is, hoort U morgen.
We gaan een nieuwe poging doen tot strandbezoek, deze keer weer gewoon aan de Oostkust, en met name Melbourne. Maar voor dat we zand tussen de tenen gaan krijgen staat er eerst nog een beetje Daytona Bike Week op het program. Eén van onze vaste dingen is een rondje Main Street met aansluitend een stukje boulevard, waar tegenwoordig een choppershow wordt gehouden. En omdat we weer de oude vertrouwde route rijden doen we ook ons oude vertrouwde koffiehuis in DeBary weer aan. We zijn redelijk op tijd vandaag, en misschien lijkt het daardoor wat rustiger dan anders, want we zijn vrij snel door Daytona heen en bij de parkeergarage aan Earl Street.
En eenmaal in Main Street, na en korte sanitaire stop op de schoonste toiletten ter wereld in het Ocean Center, gaan we eerst een belangrijk doel volbrengen; het plakken van een sticker. En niet zo maar een sticker, nee, een vintage sticker van de HDCZ (de vierkante), die geplakt gaat worden in 1 van de meest wereldbekende, en ook erg vintage, bikerkroegen; de befaamde Boot Hill Saloon. En de missie is volbracht.
Als de sticker zit en het biertje verorberd is schuimen we verder Main Street af, maken een rits foto’s van zowel opvallende dingetjes en motoren, waarbij ik voor de motorfoto’s maar een aparte pagina ga maken, anders wordt dit verslag erg lang en onleesbaar. Dus ga in de menubalk maar even naar BikeWeekBikes2019.
Er zijn niet alleen bijzondere motoren te zien.
En ook niet alleen maar bijzondere voertuigen 😉
En dan steken we de straat over naar de Boardwalk. Maar om te voorkomen dat ik weer terugval naar de maagkrampen van eerder deze week (die nu pas voor 99% weg zijn) doe ik eerst het bolletje even bedekken. En ook hier weer vintage. Het AHDRA (ter ziele gegane All Harley Drag Race Association) flappiehoedje dateert van meer dan 10 jaar geleden, reist ook al net zo lang mee, maar is nog nooit in gebruik genomen (altijd in de villa gebleven), maar ligt nu standaard in de automobiel. Ik leer het nog wel een keer. En zonde eigenlijk, want hij staat bijzonder goed 😉
Op de Boardwalk staan weer hele bijzondere motoren, en een heleboel zijn gewoon mooi, en andere gewoon extreem. Ook die vindt U op de speciale pagina. Al met al brengen we een mooi stukje tijd door op Daytona Beach en twijfelen we eigenlijk of we nog strand moeten doen. Melbourne is tenslotte nog en dik uur rijden naar het Zuiden. Maar het weer is er uitermate geschikt voor, dus doen we het, en zijn achteraf blij met de beslissing. Voor 9 kwartjes in de parkeerautomaat van James H. Nance Park mogen we nog bijna 2 uur genieten van zon, zee en zand. Van de parkeerplaats naar het zilte zand nog geen 50 meter lopen, waarvan een deel over een houten bruggetje, en douches en wc’s liggen daar ongeveer halverwege van. We hebben geen foto’s, die zouden toch hetzelfde zijn als in de vorige blogs.
Het is al ruim half zeven als we de US192 weer opdraaien, die loopt vanaf het strand tot bijna bij ons voor de deur. Het rijdt als een zonnetje, bijna geen verkeer om je heen, tot aan Kissimmee dan, daar wordt het wat drukker. Er moet nog gegeten worden, iets wat we onderweg zouden gaan doen, maar de echte hongerklop is bij beiden ver te zoeken, dus besluiten we maar voor de Cracker Barrel om de hoek te gaan. Goed eten, geen onbenullige porties, en als toetje; niet duur, als compensatie van de Main Street uitgaven vandaag 😊. Maar wat schetst onze verbazing als we rond half 9 bij de CB aankomen, het is druk, zelfs zo druk dat de wachttijd zelfs voor een 2-persoonstafel een half uur is. Dat is ons bij het huis-tuin en keukenrestaurant al in jaren niet meer gebeurt. We bedanken voor de eer, geven aan dat we een andere keer wel weer aanschuiven en gaan huiswaarts voor een bescheiden broodmaaltijd, ook lekker.
Met het bord op schoot kijken we op de veranda (het is nog heerlijk warm) naar een nieuwe Hawaii 5.0, het late nieuws en Jimmy Fallon en maken ons op voor een nieuwe nacht. Morgen wordt weer, is de bedoeling, een dagje niks en kan ik mooi gaan werken aan de speciale motorfotopagina. Maar dat hoort/ziet U morgen wel.
Een dag zonder lach is een verloren dag (met stil verlangen naar 😊). Nou, er viel weinig te lachen vandaag, maar het was geen verloren dag, hooguit een beetje kwijt. Opgetogen trokken wij deze ochtend vroeg, in ieder geval op tijd, richting Westkust, om ruim voor het middaguur aan te komen bij Pine Island. Maar waarschijnlijk niet vroeg genoeg, want het strand was gesloten, de parkeerplaats vol, en dan is het einde verhaal. 3 auto’s voor ons mocht de laatste naar binnen ☹. Nu waren we op de hoogte van de procedure, maar ook, volgens de crowdkalender, dat Donderdag de rustigste dag was en het meeste volk pas ruim in de middag zou komen. Wachten had eigenlijk ook geen zin volgens de stuurs kijkende ambtenaar aan de poort, want wie gaat na een uurtje strand weer naar huis. Dat lijkt ons ook, maar achteraf de reviews gelezen te hebben blijkt dat de ambtenaren standaard zo stuurs zijn en een weinig meedenken. Maar achteraf kijk je een vaars in de aars, en valt er voor ons niks meer te doen.
Dus maken we maar rechtsomkeert en zoeken even later via Google en de onboard navi naar een ander strand in de buurt. Volgens beide mogelijkheden genoeg, dus nemen we optie 1, een mijl of 5 verderop, Coogler Beach in Spring Hills. De navi voert ons dwars door swamps en over wegjes waar een fatsoenlijke automobiel net op kan rijden en de tank dus over de ribbels ter linker en rechterzijde stuitert. Van alles gezien, maar geen zand en zee, alleen verbaasde gezichten van lokale vissers. Dan maar optie 2, Hernandez Beach. Hiervoor gaan we door woonwijken met aanlegsteigers en komen dus inderdaad dichter bij zee. Maar niet dicht genoeg, want op de plaats waar het strand zou zijn staan een aantal prachtige nieuwe, en vooral grote strandhuizen. En die lui zullen het vast niet waarderen dat we bij hun in de tuin gaan liggen luibuizen en zonnebaaien 😉 Wederom rechtsomkeert, de stemming is dalende.
Het volgende, na nader onderzoek echte, strand ligt een mijl of 30 Zuidelijker en komt dan al gevaarlijk dicht bij Tampa, een plaats die we onszelf beloofd hadden nooit meer aan te doen voor strandbezoek. Het is namelijk verkeerstechnisch een crime om op St. Pete’s of Clearwater Beach te komen, omdat Tampa ertussen ligt. Dat is filerijden, zowel heen als terug. Honeymoon Island is nog wel te doen, dan ga je er voor Tampa al af, maar dat is een constante file op de dijk naar het eiland toe. Die slaan we ook maar over.
Omdat er na een paar uur in de tank wel eens de beentjes gestrekt mogen worden alsmede het toiletgevoel opgelost stoppen we bij een parkje langs de weg. Zo kunnen we toch nog even door het zand sloffen en ook wat wildlife spotten. Al beperkt zich dat tot een zwik vissen, waarvan sommige vliegend, behalve als je klaar staat met de camerafoon, en een troep rivierkreeftjes, wel op de foto, maar ook nauwelijks te onderscheiden. Ze sjouwen witte stukjes hout?? holletjes onder een boom in. Soms komen daar ook Manatees, maar daar is het nu niet meer koud genoeg voor.
Er zijn daar ook diverse overdekte picknickplekken, sommige erg ruim en onder 1 daarvan wordt een complete bruiloftsreceptie ingericht. Wij moeten daarvoor helaas bedanken en gaan richting Primrose Drive, maar met een lichte omweg. Het leek mij leuk om niet dezelfde weg terug te pakken, maar een meer scenic route, door Richloam Wildlife Management Area / Green Swamp Wilderniss Preserve. Het was niet een geweldige keuze, qua rijden, maar de omgeving was wel leuk. Het eerste deel ging nog wel. De weg was redelijk breed, niet erg soepel, met veel potholes, en dat bleek te komen door de vele vrachtwagens die het bos in en uitgaan voor het houtbedrijf dat mulch (houtsnippers) maak van de overblijfselen van bomen die zelf als bouwhout de wereld ingaan. Verder zien we nog een broedplaats voor kraanvogels, met ook wat kleine krielen. Het probleem begint pas als we de rijksweg willen oversteken.
Op Google Maps ging er een weg verder dwars door het bos richting de US33 en US27, maar die weg blijkt een gravelpad, eerder paadje, en dat wil ik de Chevy en onszelf niet aandoen. Dus keren nu het nog kan en de rijksweg op richting bewoonde wereld. In die bewoonde wereld ligt ook onze Walmart die we nog even aandoen, en dan is het eindelijk tijd voor pootjebaaien. In eigen zwembad, dat wel.
Morgen is er weer een dag en we besluiten om dan maar naar de Oostkust te gaan voor wat strandwerk. Melbourne is ons de vorige keer erg goed bevallen en nagenoeg naadloos zonder oponthoud te bereiken, dus die wordt het. Kost een paar (handvol) kwartjes voor parkeren, maar dat is het dan ook. Maar voordat het ouwewijvenzwemmen kan beginnen gaan we eerst weer naar Bike Week, Main Street met name, voor wat motorgeweld. Maar daarover hoort U in een volgend verslag wel weer. East Rules !!
Daytona Bike Week 2019 