Dat krijg je als je babbels hebt over geloven en rustdagen, die slaan terug. Zoals gewoonlijk gisterochtend vroeg op, sjuutje en 2 koekies gepakt en naar het pooldeck met de I-pad voor het lokale ochtendnieuws. Na het 2e koekie krijg ik me een partij maagkrampen waar geen AlkaSeltzer of PeptoBismol tegen helpen. Normaal is dat met een uitgebreid toiletbezoek wel verholpen, maar vandaag niet. Ondanks dat het ruim boven de 20 graden is heb ik het koud, erg koud, dus in de loop van de ochtend komen vest, joggingbroek en zelfs sokken uit de kast. En de smaak is ook van het padje, niets smaakt, zelfs de Weduwe van Nelle kan me niet meer bekoren, en dat wil wat zeggen 😉

Al met al was het een grauwe dag, ook wat het weer betreft trouwens, geen zonnetje gezien. Dat zonnetje, van een dag eerder, is waarschijnlijk ook de boosdoener van mijn conditie. Iets te dapper mee omgegaan, met als gevolg een lichte zonnesteek. Scheelt wel in de kosten zoiets, want als lunch een 50cent Pecan Pie en als diner een blikje Campbells kippensoep (uiteraard kippensoep voor de zieke) is fijn goedkoop 😊 Hebben we dat ook maar weer gehad. De laatste paar vakanties is er altijd wel een dag dat één van ons, of allebei, een beetje Onder het Weer is. Laten we hopen dat het hierbij blijft.

Dag 4

Maar vandaag voelt het weer fris en fruitig en vanochtend extra vrolijk door het bezoek dat over onze zwembadkooi rent. Cookies en Ojay smaken ook weer mooi, net als de Weduwe. En omdat we gisteren ruim geld bespaard hebben op de voedselvoorziening kunnen we vandaag wel wat gaan shoppen 😉 Traditioneel beginnen we daarbij “bovenin”, bij Premium Outlets I-Drive om dan via diezelfde I-Drive af te zakken naar Lake Buena Vista Outlets, zodat we gelijk even kunnen kijken wat er de afgelopen tijd veranderd is aan bebouwing en zo. Dat is hier bijna niet bij te houden, zelfs niet als je hier regelmatig komt, laat staan als je een paar jaar niet geweest bent. Te veel om op te noemen.

Waar niks te veel aan is, is de drukte bij de Premium. Ruim parkeerplaats (de Chevy staat verstopt onder een boom) en geen gezinnen met boodschappenkoffers, wat wil zeggen dat ze in Zuid-Amerika geen vakantie hebben. Overal volop ruimte in de winkels en bij de foodcourt, lekker. We gaan ons bekende rijtje winkels af, waarbij het dan weer jammer is dat bij de vernieuwde Adidasoutlet de door mij begeerde nieuwe “reisbroek” ook van de nieuwe collectie is en dus geen 40% extra korting. Die kopen we dus de volgende keer wel 😊 Ze hebben wel een, in navolging van Nike, een mooi Orlando shirt in de aanbieding, die gaat dus wel mee. En ook bij de andere adresjes wordt er geslaagd, net als in de Annex bij Tommy, dus een bezoek aan LBV Outlets wordt hiermee overbodig, net als de lunch bij Tu Tu Tango. Die gebruiken we nu bij de 5 Jongens, ook prima.

We schuiven nu gauw de I4 weer op, want het is tenslotte zwemweer en we hebben zwembad, en daar moet je dan ook gebruik van maken. Tot het moment van honger (trek), dan gaan we weer de deur uit. Waar naar toe, wie zal het zeggen. Maar het is Woensdag Gehaktdag, dus dat zou eenvoudig moeten zijn. Na ampel overleg twijfelen we nog tussen twee. Ground Beef of Meatloaf.

En het is geworden; Getrokken Varken 😉 Aangezien ik gisteren de eerste keuze in maaltijd had, al dan niet door nood gedwongen, is het vandaag de beurt aan de eega. En die was helemaal voor Ground Beef, restaurant On The Border, maar stelde voor om toch nog even verderop te kijken bij R&B. Misschien dat het nu minder druk was als Zondag. En dat was het, wachttijd om en nabij een half uur, en dat is te doen. En het was het wachten waard. Fijne cocktails, lekker eten, en op de koop toe een massa-karaoke. De muziek is sowieso prima daar, maar als het blokje American Classics komt, net als de vorige keer, met Neil Diamond, John Denver etc. blèrt iedereen, ook wij, mee met Sweet Caroline, Take Me Home Country Road enzovoorts. Erg leuk, en nou echt iets wat je in Nederlandse restaurants nooit zult meemaken.

Nog helemaal vergeten, de foto’s van de nieuwe tank. Met een beetje goede wil brengt die ons morgen naar het strand, want het wordt serieus strandweer. Ik had weer een nieuw strandje gevonden aan de Westkust, Pine Island genaamd, net iets voorbij Weeki Wachee. We waren al heel content met het strandje in Melbourne (Oostkust), waar we volgende week nog heen willen, maar dit lijkt ook wel leuk. Of het zo is hoort U in het volgende deel van ons “dagboek”

Er zijn ergere dingen om bij wakker te worden.

Vandaag gaan we even wat rechtzetten. Er waren wat klachten over de grootte van de automobiel, met name door mede Floridafanaten 😉 (te vinden op http://www.floridaforum.nl ), en dat kunnen we niet over onze kant laten gaan uiteraard. Dus regelen we dat even met harde hand bij de autoverhuurder. En met succes!

Op een stokje die gekheid. Zaterdag was er weinig tot geen keuze op MCO en hebben we ons in de haast (er moesten immers nog boodschappen komen) de Acadia laten aanpraten als Full-Size SUV. En het moet gezegd, het was een beste bak en van alle gemakken voorzien. Maar bij het inschrijven bij Sunpass, de lokale tolgaarder, zagen we op de tag, sleutelhanger, SFAR staan en dat is in vaktermen toch “Standard” en geen Full-Size (FFAR). Ook het contract, wat we normaal nooit nakijken, vermeldde FFAR betaald, SFAR meegenomen/opgedrongen. Daar moesten maatregelen tegen genomen worden dus klimt Marion in de Messenger, en voor de extra druk ook op Facebook, van Alamo.

Na wat heen en weer ge-emesgeet komen we er uit. We mogen ruilen, ze gaan een bericht sturen aan de manager van Alamo over deze schandelijke behandeling 😊 en mogen ons morgenvroeg (vandaag dus) melden bij manager Terry en van hem uitzoeken wat we willen. De beide Escalades zijn al vergeven, en zagen er eerlijk gezegd ook wat minder fris uit, dus gaan we maar weer FBI-style. ½ jaartje oud, met bijna alle voorzieningen die de Denali uitvoering ook had, dus gaan we weer stoeien met de wifi. Foto’s volgen.

Een ander voordeel is dat we nu al een fraai stukje richting Daytona zijn en dus verder die kant opgaan. Omdat ik wel eens een keer een andere route wil rijden draai ik de zwarte tank nu maar eens de 528 op tot aan Interstate 95 die rechtstreeks naar Daytona voert. En daardoor vervalt onze vaste koffiestop in DeBary en word nu vervangen door Titusville, wel bij de Mac, uiteraard. En daarna gaan we kamperen.

Onze vriend Richard staat met zijn kampeerwagentje op de Crazy Horse Kampground aan de rand van Daytona Beach, een gelegenheidscamping ten tijde van Daytona Bike Week. Hij staat dan ook helemaal vol met motorrijders, en een alligator als bewaker van de vijver. Richard’s kampeerwagentje is er één van humongous magnitude, aan alle kanten uitschuifbaar en een garage voor 2 motoren. Helaas is zijn eigen motor even weg ter reparatie, sucks tijdens Bike Week, maar het oog is al gevallen op een nieuw speciaal exemplaar. En er is natuurlijk nog altijd de Monstertruck, al is dat anders dan de wind in het haar.

Na de visite gaan we weer wat verderop, naar Destination Daytona, één van de hotspots van Daytona Bike Week. Op een jaarpatch na vinden we niks van onze gading, maar er is genoeg te zien. Van heel mooi tot heel extreem, wat ook mooi kan zijn. Wat zeker mooi is, is het weer. We tikken de 32 graden aan.

Marion heeft wel serieuze belangstelling.

Alleen de prijs is nog een dingetje 😉

Ieder geloof heeft zo zijn eigen rustdagen, de 1 op Vrijdag, de ander op Zaterdag, en nog veel anderen op Zondag. Wij geloven dat we er morgen maar 1 nemen, maar dat merkt U morgen wel weer.

Zoals gewoonlijk ben ik de eerste dag weer vroeg wakker, maar omdat hier vannacht de zomertijd ingegaan is valt dat weer een uur mee. Om 6 uur nieuwe tijd is het al 20+ graden aan het zwembad, dus een straf is het niet om dan al, met uiteraard een Ahoys chocolatechip cookie en een Tropicana No Pulp, het lokale nieuws op de Ipad te bekijken. Volgens de weervrouw gaan we vandaag weer een record breken; 88F > 31°C.

Als Marion even later ook in het land der levenden is aangekomen doen we als altijd een fijn ontbijt, en maken we de boodschappenlijst voor de Walmart op. Daar komt altijd weer meer op te staan als gedacht, met als bijzonderheid een nieuwe wekker In het kader van de herinrichting van Orlando Sun (ons huurhuis) is er ook een wekker aangeschaft en de felblauwe LEDcijfers geven zo veel licht dat je het idee hebt dat je in een mortuarium slaapt. Niet dat we die wekker als wekker gebruiken, maar ik mag graag zien hoe laat het is als er midden in de nacht een oog moeizaam opengaat. Ook om te voorkomen dat ik tè vroeg uit bed kom.

We hebben het idee dat deze ochtend iedereen naar onze favoriete winkel is getogen, en hebben in de afgelopen jaren nog nooit zo ver van de ingang moeten parkeren. In de brede gang achter de kassa’s was met de winkelkar niet door te komen, dus laveren we tussen de kledingrekken door, waar je natuurlijk altijd wat tegenkomt wat echt mee moèt, dus ome Sam plukt er weer de vruchten van. Heel veel vruchten, want bij de kassa naast die van ons moest een echtpaar bijna $800,- afrekenen (2 volle karren) voor gewone boodschappen, en dat is knap bij Walmart. Wij hadden iets minder te betalen, dat wel 😉

Via de Harleyboer op de hoek, waar we een paar bestellingen van November afhalen, en lunchadres Taco Bell (buurman van Harley) gaan we als een speer naar huis waar het zwembad lonkt.

Tussendoor maak ik nog wat foto’s van ons ijzeren karos en inspecteer gelijk een de mogelijkheden van de boordcomputer. Er zit werkelijk van alles en nog een beetje op, zowel qua rijgedrag (2WD-4WD-Sportmode en, volgens mij, schansspringen), veiligheid (bumperkleeflampje, tussen de lijnensensor, waarschuwing in de spiegel als er iemand naast je rijdt, zelfs een melding dat je de achterbank moet controleren als je uitstapt, of er geen kinderen achterblijven, tot een trillende stoel als je ergens te dichtbij komt [dat laatste voelt niet fijn ☹]) en natuurlijk alle comfort (geweldig soundsysteem, duizendvoudig verstelbare zetels met airco tot in de stoelen aan toe, zelfs een wifi-hotspot al is daar het abonnement net van verlopen, helaas). Kortom een fijne auto, misschien wat klein 😊

Voor de rest van de dag gebeurt er weinig, behalve dan genieten van de zon en het zwembad. Voor de maaltijd denken we aan Rock & Brews, maar daar aangekomen denken we er gelijk al anders over. Volgens ons is het hier een vrije dag of zoiets, want net als bij Walmart vanochtend is het ook hier stervensdruk en is de wachttijd voor ons tweetjes ergens tussen de 55 en 65 minuten. Dat was vroeger nog wel normaal, maar nu niet meer. We komen om te eten en niet om te wachten. Er zijn nu tientallen restaurants meer dan toen, dus gaan we een deurtje verderop. Bij Bahama Breeze is nog wel plek voor 2 hongerigen in de herberg, en daar smaakt de maaltijd (en de cocktail) ook prima.

De avond is voor Ziggo en Goose, en natuurlijk koffie en een koekje, en morgen gaan we met een lichte omweg, voor wat ruilhandel, richting Daytona. Maar daarover morgen meer.

De vakantie begint bij ons altijd stipt 24 uur voor vertrek. Niet om de koffers te pakken, dat is altijd last-minute werk, nee, dan kunnen we inchecken bij United. We kunnen het zeker, maar of het kan is vraag 2. Als het appje van United binnenkomt, keurig op tijd, slinger ik de laptop aan, meld me aan bij het MilagePlus account en begin de vakjes aan te vinken. Een paar minuten later klik ik op “Agree & Finish” en het scherm bevriest. De aanhouder wint, maar ook poging 2 loopt dood op een bevroren scherm

Dus stappen we maar over op de Ipad, waar Marion zegge en schrijve 1 stapje verder komt dan op de laptop, maar ook dan is het cirkelen en cirkelen en inchecken ho maar. Ook in de herhaling. Dan, in een vlaag van verstandsverheldering, besluit Marion het via de link in het gestuurde berichtje te proberen, komt in eenzelfde incheckscherm, maar nu wel tot het eind. We mogen mee holladiejee !! 

Schiphol

We moeten echt moeite doen om toch wat in de koffers te krijgen en dat blijkt ook wel bij de weging aan de United balie, bij elkaar, 2 koffers, 15.9 Kilo. Bagdrop ging vlot, maar toen hield het even op. Met de boardingpass door de poortjes geen probleem, maar toen we naar boven wilden voor de securitycontrole werd de trap afgesloten. Het was overvol boven en we werden doorverwezen naar de trap aan de andere kant, die ook prompt werd afgesloten toen we daar aan kwamen. Lekker dan.

U raadt het al, we mochten weer rechtsomkeert, zogezegd van het bekende kastje naar de bekende muur, want ook die trap was nog steeds afgesloten. Nu had het grondpersoneel bedacht dat de hele meute maar door moest lopen naar vertrekhal 2, daar was het misschien rustiger. Maar omdat we vandaag nog vele voetkilometers moesten maken besloten wij ons toe te voegen aan een crew van Air India, die ter plaatse wel naar boven mochten, met de lift. Niemand maakte bezwaar en zo belanden we toch nog een verdieping hoger, waar het inderdaad jampacked was, en het is niet eens vakantieseizoen. Wat wel een direct voordeel was, was dat er bij de doorgang voor crew en Priviummembers ook een bordje stond met “USA bound flights” en we binnen een paar minuten aan de veiligheidsband stonden, en luttele minuten later door de automatische paspoortcontrole, waar het wonderwel helegaar niet druk was. Errrug vreemd.

Vandaag niet naar Murphys zoals de gewoonte is, want we vertrekken van een andere pier, een oude bekende, de G-pier. En hoewel de Breakfast Bap bij Murphy wel smakelijker is dan de Ciabatta van Bar & Bites Oost, maakt dat voor de Ice Cold met een roder ster en de cappuccino weinig uit, die smaken. Na het verlate ontbijt en de belastingvrije inkopen gaan we op weg naar G-16. Voor de kenners; alles boven de G-10 is eigenlijk geen gate, maar een veredelde bushalte. Na een minimale screening (“is de bagage van U”, dat wast) en GEEN stickertje op ons paspoort ☹ gaan we met de eerste bus richting Zandvoort. We zien heel Schiphol van een heel andere kant, gaan de A4 zelfs over naar de vliegtuigparkeerplaats aan de Hoofddorpkant en trappelen de 767 in. En dan niet met het vliegtuig een hoekje om op 1 van de polderbanen de lucht in te gaan, nee, de Boeing doet de busroute vice-versa om voor de terminal het luchtruim te kiezen. Iets met windrichting en zo.

Onderweg

De vlucht verloopt goed, mooi op tijd, maar voor ons net even iets anders dan anders. We blijven grotendeels WAKKER. Bohemian Rhapsody, The New Johnny English, diverse afleveringen van Black’ish en meer komen over het scherm, dus driekwart van de vlucht blijven de ogen deze keer open. En zo zien we dus ook de sneeuwvlakten rondom Washington voorbijkomen. Ook hier is het één en ander verandert. De automatische paspoortcontrole, de kiosks, zijn verdwenen en we mogen aanschuiven bij een CBP officer, waar we in een minuut klaar zijn, fotootje, hoe lang en waar blijf je en we mogen door. Marion had nog speciaal rekening gehouden met huis schoonmaken (geen chloor gebruikt) i.v.m. haar altijd moeizame relatie met de vingerafdrukkenscanner, maar die kwam niet eens aan de beurt. Net als het blauwwitte aangifteformulier van het ministerie van Landbouw, ook die is uit de gratie. Al met al mooi vlot.

Als we de koffers weer afgegeven hebben duiken we uit de immigratiekelder op en ontspannen ons even bij C4 om daarna de voettocht te beginnen van de C naar de D pier. Dat is gewoon in hetzelfde gebouw, maar toch een fraai stukje wandelen. In totaal staat de stappenteller aan het eind van de dag dan ook op 12.854 a.k.a. 10.2KM. Gelukkig hebben we vakantie 😊 Vanaf D21 is het nog 1 uur en 52 minuten vliegen naar Florida, de warmte tegemoet. Het is dan ook nog ruim 23° als we tegen 8 uur landen.

Alamo heeft voor ons, behalve wat Jappen en Koreanen, ook een mooi GMC Acadia Denali staan, zo eentje met alle opties, en die brengt ons naar de Publix voor de eerste boodschappen en vervolgens naar huis. Daar pakken we de koffers uit, 4 minuten werk, halen de huisraad van zolder, iets meer werk, en gaan aan de koffie, uiteraard na een rigoureuze kledingwissel. We zijn weer snel gewend hier. Morgen meer.